Zondag 24 december - Hervey Bay > Fraser Island

En, daar waren de vogels weer, vroeg in de morgen. Blijft toch effe wennen dat het in een tentje snel licht en warm wordt + dat je alle geluiden hoort. Ter vergelijking: in Parkhouses heerst doodse stilte omdat we natuurlijk geen wegen en verkeer om ons heen hebben. Contrast kan dus niet groter.

dus, vroeg op, met een uitdaging, want alles moet goed en handig in de auto, want we moeten de spullen snel over kunnen laten in de 4x4's die voor ons klaar staan bij Aussie Trax. Dat is voor een aantal in ons gezelschap een uitdaging, vanwege het vroege uur en het feit dat we echt op tijd weg moeten. Bovendien werden we, naast de vogels, gewekt door een mega regen/onweersbui. Maar dat stopte gelukkig, én, we hebben alles ook nog redelijk droog gekregen. Toen de zon doorkwam, werd het daardoor wel meteen een flinke sauna...

Anyways, op naar Aussie Trax (link). We komen op tijd aan en moeten een hokje in voor het onvermijdelijke papierwerk, maar ook een instructiefilm. De eigenaar is een oude baas die dit al 30 jaar doet en die ook duidelijk teveel Australische zon op zijn huid heeft gehad. De instructiefilmpjes, want rijden op het strand is niet zonder risico, is vrij hilarisch. Het is een cd-rom die gestart moet worden, die ongelooflijk lang duurt en ook nog eens 25 jaar oud is. Dus we zien in de film een veel jongere oude baas. Veel info is dus ook feitelijk niet meer up-to-date.

Nu is het zo dat je vanaf 2 uur na en tot 2 uur voor vloed over het strand kan rijden. En de getijden zijn gunstig waardoor we, de komende dagen, steeds meer strandtijd krijgen. Dat is dus perfect. De auto's zijn niet zoals je kan zien in de link, iets gedateerder...

En het verhaal was: zeer betrouwbaar. En alles wat stuk kan, hebben ze eruit gehaald. Dus een vrijwel lege auto, met enkel mechanische onderdelen. Enige wat er nog in zat, was een nieuw gemaakte schakelaar voor de airco, inderdaad, zeer robuust:

We kregen nog even uitleg over bandenspanning, hoge en lage gearing en toen bleek onze auto een geluidje te maken. Dat kenden ze niet, dus we kregen een steeksleutel mee, zodat we, bij langer stilstaan, voor de zekerheid iedere keer de accu en maar even af konden halen.....

En toen, op pad, nog even langs de winkels voor ijs en muntjes voor de douche en dat was wel een foutje, want het is natuurlijk kerstavond, dus het was ^$@#@! druk. Enfin, spullen gehaald en snel naar de ferry. We zouden het, met maximale overschrijding van de toegestane snelheid precies kunnen halen, terwijl je 30 minuten voor afvaart aanwezig moet zijn.... Onze auto ronkte erop los, grote zwarte wolken diesel en een versnellingsbak waar zoveel speling in zat, dat je geen idee had of je in 1 of 3 mikte, maar dat merkte je daarna wel aan de auto zelf. En een los stuur wat je een kwartslag kon draaien en dan nog steeds rechtdoor rijden. Maar over de auto later meer...

Toch maar even de ferry gebeld en de betreffende dame zei: no worries... She was Dutch.... in de haven kunnen we meteen achteruit de ferry op en gaan met de banaan. Aan de overkant moeten we meteen stijl omhoog, niet perse megastijl, maar voor deze auto's zodanig dat het alleen in de eerste versnelling kan. Lekker omhoog loeien dus. Bij het begin van de zandweg moeten we de banden leeg laten lopen. Onze bandenspanningmeter weigert dienst, dus dat voelt niet lekker. Even terug gereden naar het tankstation en het daar met een echt apparaat gedaan. Bleek inderdaad dat 1 band veel te zacht en 3 nog veel te hard waren. En toen het zand in. De regel is dat dalend verkeer voorrang heeft, want in het diepe zand is het makkelijker om bergaf naar achteren te rijden voor tegenliggers, dan bergop achteruit, want, er is maar 1 spoor en bij tegenliggers moet je de berm in. Dat wil zeggen, uit het diepe spoor en dat valt lang niet altijd mee. Sowieso is het met deze klassiekers erg hard werken qua sturen en schakelen.

Prompt komen we een tegenligger tegen, en dat blijkt de eerste van vele te zijn, dus we besluiten maar te wachten. In tegenstelling tot de instructiefilm is alles prima aangegeven en uiteindelijk midden op het eiland vrijwel overal toch 1-richting verkeer gemaakt. dus we cruisen lekker door het soms diepe zand, dat is dan weer het geluk van de regen die de afgelopen tijd gevallen is, het zand is vrij nat en niet al te diep.

We komen aan op Central Station, 12 kilometer is toch maar zo 45 minuten rijden en zoeken een plek om kamp op te slaan. Omdat we twijfelen over de eerste plek, rijden we door naar een hoger gelegen plek en maken daar een mooi kampje met de 3 tenten en een mooie tarp boven de picknicktafel die er staat.

Besluiten om naar Lake Birrabeen te gaan en daar een klein plonsje te maken. Omdat de lucht betrekt en we een beetje gerommel horen, besluiten we terug naar kamp te gaan. Daar maken we ons op voor kerstavond, borrelen en koken, de kerstboom en heel veel lampjes ophangen. Net als we lekker op gang zijn, het is inmiddels donker, is er licht gerommel en begint het zachtjes te regenen. Dat zachtjes rommelen en regenen verandert al snel in een forse tropische bui, met mega onweer klappen. We zitten droog onder de tarp, maar moeten die wel, met man en macht, iedere keer vrij maken van de waterzakken die erin blijven staan. Op een gegeven moment is het zo heftig, dat de hemel continu verlicht is door de bliksem en horen we ook bomen in de verte omgaan. En de bomen waar we tussen stonden, waren megagrote Kauri bomen. We besluiten om maar in de auto's te gaan zitten en dan is het afwachten of de tenten en de tarp het gaan redden. Als de regen iets afneemt en het onweer langzaam wegdrijft, gaan we ons klaarmaken voor de nacht. Koken is niet gelukt, kerstavond was een borrel met 2 koekjes als avondeten. De tenten zijn nog droog van binnen en de tarp hangt nog fier tussen de bomen, ongelooflijk. De hele nacht blijft het flink regenen en onweren en het is zo vochtig in de tent dat er druppels op ons naar beneden vallen. Iedere keer denk je dan dat de tent toch lek is of doorslaat. Is niet het geval en koud is het ook niet. Toch maar proberen te pitten, want, je raadt het al, morgenvroeg zijn de schreeuwvogels er weer vroeg bij. Merry Chrissie!